„Prawda nas wyzwoli” to książka bezkompromisowa, bez żadnych pobłażliwości.

Wystawia na próbę nie tylko wiarę, ale także gotowość czytelnika, by zmierzyć się z niewygodnymi, a często i bolesnymi pytaniami o to,
czym jest życie, jakie wartości naprawdę nas prowadzą, i co tak naprawdę znaczy być wolnym.
To książka, która nie daje wygodnych odpowiedzi, lecz wyzywa na pojedynek każdą religijną czy filozoficzną postawę.
Jeśli nie boisz się konfrontacji z tym, co niewygodne, i chcesz zanurzyć się w intelektualną burzę, Krzemień da ci wszystko, czego potrzebujesz.
Ale ostrzegam: to książka, która nie będzie cię oszczędzać.

Książka jest ostrą krytyką religii, która zdaniem autora jest absurdalna, nielogiczna i amoralna.

Wskazuje on, że religia nie tylko nie edukuje w kierunku doskonalenia się czy rozwoju, ale wręcz sprzyja prymitywizmowi i nietolerancji. Wywód ilustruje przykładami z polskiej rzeczywistości społecznej i politycznej.
Pokazując ją jako narzędzie społecznej kontroli, narzucające ludziom dogmatyczne ograniczenia, które hamują rozwój
intelektualny i emocjonalny.
Krzemień twierdzi, że religia jest w wielu przypadkach pułapką tradycji, w którą wpada się bezrefleksyjnie, jedynie przez miejsce urodzenia. Zgłębiając temat, ukazuje religię jako siłę represyjną, która nie toleruje inności i w której brakuje racjonalności.

Krzemień otwarcie atakuje religię jako formę społecznego ubezwłasnowolnienia.

Twierdzi, że jest ona nie tylko archaiczna, ale wręcz niebezpieczna, ponieważ karmi ludzi fałszywymi nadziejami i zamienia ich w posłusznych, niemal bezwładnych uczestników rytuałów, które nie mają żadnej mocy zbawiającej.
Religia w jego oczach to nie narzędzie do duchowego oczyszczenia, lecz masowa iluzja, mająca na celu utrzymanie porządku
społecznego i zysków elit.

W tej książce autor wykrzykuje to, co wielu woli ukrywać z obawy przed ostracyzmem lub konformizmem.

Książka nie tylko krytykuje samą religię, ale również pokazuje społeczne mechanizmy, które ją podtrzymują.
Krzemień otwarcie atakuje zarówno duchowieństwo, jak i świeckie instytucje, które wspierają religijny status quo, mimo jego szkodliwości. Podkreśla, że religia nie edukuje w kierunku bycia lepszym człowiekiem, a raczej promuje karanie i posłuszeństwo wobec dogmatów.

Autor przedstawia w tej książce „Prawdę” jako wyzwolenie – ale wyzwolenie, które nie ma nic wspólnego z religijnymi obietnicami zbawienia.

Prawda to brutalna, nieznośna rzeczywistość, która wymaga od nas zrzucenia wszelkich iluzji i przyjęcia odpowiedzialności za własne życie. Zamiast religijnej pociechy, Krzemień proponuje filozofię, która wymaga wytrwałości, samodzielnego myślenia i odwagi, by podjąć trud,
by żyć prawdziwie, niezależnie od systemów, które chcą nami rządzić.

Ateizm autora nie jest tylko negacją istnienia Boga – to filozoficzne wezwanie do przebudzenia i obudzenia się z letargu, w który ludzie popadli przez wieki podporządkowania się religijnym narracjom.

W tej książce pisarz krytykuje religię jako siłę, która hamuje rozwój moralny i racjonalne myślenie.
Podkreśla, że religia tworzy tabu, które chroni ją przed krytyką, co prowadzi do demoralizacji i obskurantyzmu w społeczeństwie.
Argumentuje, że wychowanie powinno skupić się na rozwijaniu czułości, szacunku i dobra zamiast podtrzymywaniu tradycji i gruntowaniu dotychczasowej – błędnej – kultury.

Ta książka bezceremonialnie i obrazoburczo traktuje to, co dla ogółu społecznego jest mistyczne i święte.

W swej książce autor otwarcie stwierdza, iż skoro kapłani zajmują się między innymi wypędzaniem z ludzi diabła czy demona –
co gorliwie robią nawet współcześni egzorcyści – to on zajmie się wypędzaniem z ludzi – boga. Bo opętanie nim jest groźniejsze.

Książka jest bardzo ostrą krytyką religii.

Ta książka obrazoburczo traktuje to, co dla ogółu społecznego jest mistyczne i święte.