Świeżutka premiera 66 twarzy lucjana (wersja w miękkiej oprawie) + Jestem treścią
* Cena zawiera przesyłkę POCZTA. Do paczkomatu należy doliczyć 10 PLN.
PREMIERA 2023
I to nie raz, nie dwa, tylko raz za razem, jakby autor bawił się w trening psychiczny: ile jeszcze wytrzymasz, czytelniku, zanim odłożysz tę cegłę i wrócisz do swojej bezpiecznej, ciepłej wiary w „dobrego człowieka Jezusa”?
Piekło nie jest pod ziemią, piekło jest tu, a wszystkie diabły chodzą w koloratkach, garniturach i uśmiechach rodziców lajkujących zdjęcie z martwą rybą.
Prolog – prawdziwy manifest – wjeżdża jak rozbujany pociąg: Jezus nie jako prorok, tylko pasożyt i narcyz, który wymyślił sobie demony, żeby mieć alibi na darmowe żarcie i wino. Dalej kolejne rozdziały – egzorcyzmy, psychiatra kontra czarownik, biblijne absurdy, Hiob jako ofiara Pawłowa-boga, problem „szatana”, którego w zasadzie nie ma, ale którego potrzebuje instytucja, by trzymać nas w strachu.
Każda część to kolejny demontaż: najpierw religii, potem codziennych nawyków, a w końcu samego człowieczeństwa.
Książka gra ostrzej: Jezus nie jest etycznym mistrzem – jest próżnym czarownikiem, tchórzem, który wymyślił sobie wrogów (demony) żeby walczyć z niczym.
Religia nie walczy ze złem – jest złem, które sprytnie udaje swojego własnego przeciwnika.
Egzorcyzmy to nie folklor, tylko realna, systemowa przemoc wobec dzieci, wciąż praktykowana w XXI wieku.
Miłość – nawet ona jest u nas skażona rytuałem i bezmyślnością. Autor pokazuje, że nawet w najczulszych gestach często działamy automatycznie, bez refleksji, jakbyśmy odprawiali liturgię, a nie kochali.
Codzienność – zdjęcie z rybą na Facebooku to przemoc. Tak prosta, że aż boli, że nikt tego nie widzi. To nie jest książka, która tylko wali w krzyż i biblię – ona wali w nas wszystkich.
To język, który nie udaje neutralności, nie sili się na profesorski dystans, tylko rzuca się czytelnikowi do gardła. Autor nie waha się być obrazoburczy, ironiczny, brutalny – ale nigdy dla samego efektu. Jego ostrość jest narzędziem, które ma wyrwać z letargu, zmusić do myślenia tam, gdzie zwykle płyniemy na autopilocie. Ten styl ma w sobie coś z pamfletu, coś z filozoficznej tyrady, a coś z poetyckiego oskarżenia. Jest prowokacyjny, ale też głęboko szczery – bije z niego nie chęć szokowania, lecz rozpaczliwa potrzeba obnażania fałszu i bezmyślności.
- jak powtarzamy rytuały, które nie mają sensu, - jak łatwo usprawiedliwiamy przemoc (na rybach, w kuchni, w szkole), - jak kultura i religia ukształtowały nasze odruchy tak głęboko, że nawet ateiści chodzą na smyczy chrześcijańskich wzorców.
To nie jest książka dla tych, co szukają potwierdzenia własnych poglądów. To jest książka dla tych, co mają odwagę zostać rozbici, zgnieceni i poskładani na nowo. Jeżeli ją przeczytasz i nic się w tobie nie zmieni – jesteś trupem, tylko jeszcze o tym nie wiesz.
PREMIERA 2025
wielkim lustrem, w którym odbija się bóg, diabeł i cały człowiek – a czytelnik widzi przede wszystkim siebie.
To satyra w czystej postaci, bez kompromisów, bez taryfy ulgowej. Utwór zderza nas z rozmowami, które mogłyby być komiczne, gdyby nie fakt, że tak doskonale obnażają fundamenty naszego myślenia.
jego ironiczny kontrapunkt – nieustannie przypomina, że niewiedza nie jest argumentem, a święte frazesy to tylko przykrywka dla chaosu i przemocy. To nie jest jednak prosta kpina z religii. 66 twarzy Lucjana to wielopoziomowa opowieść o irracjonalizmie jako chorobie cywilizacji.
od kosmicznych sporów o wszechmoc, po Eden w wersji science fiction – pokazując, jak bardzo absurdalne są nasze wyobrażenia, kiedy próbujemy zamienić niewiedzę w dogmat.
Humor jest tu czarny, ostry, momentami obsceniczny – ale właśnie dlatego trafia celnie, bo nie pozwala uciec w bezpieczny dystans.
nie proroka, nie boga, ale świadka i analityka, który odrzuca infantylne bajki na rzecz logiki i etyki wynikającej z wiedzy, nie z zabobonu. Jego irytacja i cierpka ironia są w gruncie rzeczy wołaniem o odpowiedzialność: za własne myślenie, za własne wybory, za własną cywilizację.
ona zmusza do konfrontacji. Pokazuje, że religijne mity są jak źle napisane science fiction: pełne dziur, sprzeczności i groteskowych rozwiązań. A my wciąż traktujemy je poważniej niż realną wiedzę i fakty.
dostaje więc nie tylko satyrę, ale i filozoficzny traktat w przebraniu komedii. To dzieło, które bawi, prowokuje i zawstydza – czasem w jednym akapicie. I właśnie dlatego działa tak mocno.